Ik word wakker van het geluid dat zo kenmerkend is voor een olifant die met z'n slurf de takken van de bomen rukt, ruik het vuur dat goed is aangehouden vannacht. Mijn ogen openen, het is bijna licht. De prachtige boom aan de overkant van de rivier is ineens mijn uitzicht. Die boom, deze plek, zo dierbaar. Een decor waar ik ooit mijn eerste gedicht over schreef.
Nog steeds het geluid van een olifant die eet, en ik kan je zeggen een etende olifant maakt best wel herrie. Zoveel weet ik inmiddels. Ik tuur naar de overkant, scan het riet langs de rivier. Geen olifant te zien. Gek, wellicht toch verkeerd gehoord. Ik ga mijn slaapzak uit, loop naar het vuurtje en zeg goedemorgen tegen Daan en Ian, die daar met z'n tweeën zitten, zij aan zij, in stilte, af en toe een zin. Ik wi Want to add a caption to this image? Click the Settings icon. l ze niet storen. Alle anderen slapen nog. Het zijn bijzondere momenten tijdens deze week. Vijf ochtenden de dag geboren zien worden. De geur van een Tamboti houtvuurtje vermengd met dauw en koffie, een olifant, de zwaluwen die langs de rotsen scheren. Het immense universum dat je omringt, niets onnatuurlijks om je heen. Hier kan niets tegenop.
Ik schenk heet water in mijn kop, plop wat met het rooiboszakje en gooi het vervolgens in het vuur, loop terug en zet m'n kop naast mijn matje. Eerst plassen. Daarna lekker terug in mijn slaapzak, beetje mijmeren, kijken, schrijven. De zon zien opkomen. Hopen op een neushoorn of wat zebra's die gaan drinken. Misschien val ik nog even in slaap. Terwijl ik een paar meter buiten het kamp ga plassen in hurkzit, de luxe van de Afrikaanse wildernis, hoor ik weer dat geluid. Tegelijkertijd kijk ik omhoog en zie daar toch echt de oren van een olifant. Ik kijk en verwittig mezelf dat dit echt een olifant is, het beweegt, heeft oren, ik hoor ze flapperen, ik hoor hem eten. Direct broek omhoog, fluister zo hard mogelijk "Ian, Ian, Ian" terwijl ik rustig naar hem toe loop. Roepen wilde ik niet want je weet maar nooit of die olifant daar van schrikt. Eindelijk kon ik na zes keer trail zeggen "Ian we have got a visitor, an Elephant".
Ian komt enigszins verbaasd aanlopen en kijkt omhoog. Ja die is dichtbij. Ik zie ook zijn verwondering. Goed gespot. Onze andere gids Rodney staat inmiddels naast ons en overlegt met Ian. Daan en ik vergapen ons om dat enorme beest dat langzaam onze kant op beweegt.
Van Ian krijg ik de opdracht iedereen zonder pardon wakker te maken en te zeggen dat ze hun schoenen aan moeten doen. Indien nodig moeten we aan de andere kant het kamp kunnen verlaten. Verbaasd en ook vol spanning staat iedereen binnen no time in onderbroek, t-shirt en bergschoenen naast zijn bed. Een grappig gezicht. We zijn allemaal alert en aanwezig voor onze bezoeker.
Rodney en Ian gaan in gesprek met de olifant. In Zulu. Het is een van de bijzonderste conversaties die ik ooit heb mogen bijwonen.
In Zulu, vanuit respect voor deze plek, de plek van Shaka Zulu, een heilige plaats, voor de dieren hun thuis. Ze praten met de olifant, erkennen dat wij te gast zijn, zeggen dat de olifant alles mag eten maar vragen de olifant wel om te draaien. Wij zijn hier straks weer weg. Geduld. Herhaling. Klanken. Langzaam, we hebben geen tijd bij ons, in zijn eigen tempo draait de olifant om en gaat inderdaad de andere kant op. Al etend, zonder vervelend te worden. Een mannetjes olifant, een zogenaamde lonely bull, kan er soms wat van. Even later zien we de olifant afdalen naar de rivier en voor ons kamp langs lopen. Alsof hij ons, nadat we hem zo bekeken hebben, óók nog even van een andere kant wilde bekijken. Hij liet zichzelf bovendien met zijn "hele hebben en houwen" aan ons zien. De dagen daarna hebben we hem vaker in het vizier gehad. Het leek wel alsof ie met ons meet liep.
Hoewel ik je niet kan zeggen of dit zich in oktober weer voordoet weet ik wel dat tijdens iedere trail opnieuw mooie dingen gebeuren. Leerzame, ontroerende en bijzondere ontmoetingen met elkaar, de dieren, de natuur en de heilige grond. Ook dit jaar gaan we weer. Ben je nieuwsgierig of wil je een keer mee? Leuk om ook wat beelden te zien: impressie van 2018.
Er staan voor de Stichting Kenchaan in 2019 nog twee Trails gepland, en er zijn nog een paar plekken vrij. Een week voor jezelf, om stil te staan bij wat jou beweegt, om beweging te krijgen in jouw vraagstukken, of gewoon om er even helemaal uit te zijn. Je krijgt er een ervaring bij die zijn weerga niet kent en impact heeft, je bij zal blijven voor de rest van je leven. Ook als er geen olifant in je kamp verschijnt.
De data voor dit jaar zijn:
18-27 oktober (met mij)
1 tot 10 november (met Andries van Rozen).
Comments